‘
Ռեժիմի մեդիա-նախագիծը համեմատել է Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ռազմական հզորության ինդեքսը եւ արձանագրել, որ Ղարաբաղի հարցում դժվար է ոչ միայն վերջնական հաղթանակ ապահովել, այլեւ պահպանել այսօրվա ստատուս-քվոն:
Որ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ ուժերի հարաբերակցությունը խախտվելու է հօգուտ երկրորդի, եւ ստատուս-քվոյի պահպանումը ծանրագույն բեռ է դառնալու Հայաստանի ուսերին, այդ մասին 1997թվի աշնանը հայտնի մամուլի ասուլիսում եւ «Պետերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը» հոդվածում քաղաքագիտական ստույգ կանխատեսում արել է Հայաստանի հիմնադիր նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը:
Այն ժամանակ նրան հակադարձում էին սփյուռքից տարեկան մի քանի հարյուր միլիոն դոլար «ներդրումներ» ներգրավելու, Ռուսաստանից անվճար զենք ու զինամթերք բերելու, շրջափակման պայմաններում տնտեսության տարեկան երկնիշ թվերով աճ ապահովելու, ժողովրդին մեկ-միասնական «բռունցք» դարձնելու եւ հաղթական պատերազմի նախապատրաստելու մասին եւ այլ սին, ամբոխավարական խոստումներով:
Անցել է քսան տարի: Ադրբեջանի բնակչությունը յոթ միլիոնից հասել է իննի, պետական բյուջեն` Հայաստանի ՀՆԱ-ի գրեթե կրկնապատիկ չափի, իսկ ադրբեջանական բանակն աշխարհի 131 երկրների շարքում 59-րդն է, հայկականը` 95-րդը: 1994թվի մայիսին, երբ կնքվել է հրադադարի համաձայնագիրը, հայկական եւ ադրբեջանական բանակների միջեւ տարբերությունը չնչին էր: Նույնն էր նաեւ երկու երկրների տնտեսական իրավիճակը: Քսան տարի անց իշխանության մեդիա-նախագիծն արդեն խոստովանում է, որ ուժերի նման հարաբերակցության պայմաններում դժվար է պահպանել ստատուս-քվոն:
Իշխանություններն ուզած-չուզած հաշվի են նստում իրողությունների հետ: Զինված ուժերի Գլխավոր շտաբի պետը խոսում է միայն Ադրբեջանի հարձակումը կանխելու եւ արդյունավետ պաշտպանություն կազմակերպելու հնարավորության մասին: Սա լուրջ նախանշան է, թե Ղարաբաղի հարցում ինչի եւ ինչպես է նախապատրաստվում Սերժ Սարգսյանը: Եթե Սերժ Սարգսյանը համարձակորեն գնա հարցի քաղաքական կարգավորմանը, պետք է մի կողմ դնել քաղաքական տարակարծությունները, հնարավորություն ստեղծել, որպեսզի Սերժ Սարգսյանը Ղարաբաղի բանակցություններում ունենա մանեւրի դաշտ: Խոսքը Հայաստանի եւ Ղարաբաղի անվտանգության, հայկական պետականության արդյունավետ գոյության մասին է: Սա այն դեպքն է, երբ չպետք է լինեն «աջեր» եւ «ձախեր», «հայրենասերներ» եւ «ոչ հայրենասերներ»: Դիվանագիտության ձախողումը Հայաստանին եւ Ղարաբաղին կանգնեցնելու է հյուծիչ, ռեսուրսներ մաշող և, ամենակարևորը` անիմաստ պատերազմի առաջ: Դրանից լրջորեն տուժելու է նաև Ադրբեջանը, բայց մեզ, նախևառաջ, պետք է հետաքրքրի այն կործանարար հետևանքը, որ կարող է պատերազմն ունենալ Հայաստանի ու Ղարաբաղի վրա:
Հետևաբար՝ Հայաստանի միակ ճանապարհն է գործի դնել դիվանագիտական լծակները, գնալ բանակցություններում ճեղքման, փակել զինված հակամարտության էջը, Ղարաբաղի համար ապահովել անվտանգության լիարժեք միջավայր, Հայաստանը դուրս բերել շրջափակումից, տնտեսական եւ կոմունիկացիոն մեկուսացումից: Իշխանության խնդիրն է լինել նախաձեռնող, համախմբել բոլոր սթափ ուժերը: Հակառակ դեպքում կունենանք եւս մեկ անպտուղ տասնամյակ, որի ավարտին Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ ռազմատնտեսական հավասարակշռությունը հօգուտ երկրորդի խախտված կլինի եւս մի քանի անգամ, եւ մենք առանց կրակոցի կկորցնենք Ղարաբաղը…
‘