Վճռվել է, փաստորեն, դավաճանության թեման թեժ են պահելու։ Դավաճաններին ու 5-րդ շարասյանն ավելացան 11000 դասալիքները։ Թե ինչպես են հաշվել, հայտնի չէ, բայց, դուրս է կասկածից, անհրաժեշտության դեպքում թիվը կարող է եւ ավելանալ։ Նպատակը մեկն է՝ ցանկացած գնով հանրությանը ներշնչել, թե հաղթանակի համար իշխանությունն ամեն ինչ արել է, իսկ ահա բանակը, որ դասալիքների ու դավաճանների որջ է, չի կռվել։
Ժամանակ առաջ դեռ կարելի էր մտածել, թե նման հայտարարությունները պատահական են, այժմ արդեն ակնհայտ է՝ գործ ունենք մտածված քարոզչության հետ։ Քարոզչություն, որի նպատակը պատասխանատվության բեռից ազատվելն է։
Եթե պարտության վավերացումից օրեր անց՝ 2020-ի դեկտեմբերին, Փաշինյանն ասում էր՝ «ես եմ իրավիճակի գլխավոր պատասխանատուն, բայց ոչ՝ թիվ մեկ մեղավորը», ապա այժմ որոշել է իրենից հեռու վանել ե՛ւ պատասխանատվությունը, ե՛ւ մեղավորությունը․ մեղավոր ու պատասխանատու են նախկինները, մեղավոր են նախկինների նախկինները, մեղավոր են դավաճանները, մեղավոր է 5-րդ շարասյունը, իսկ հիմա ավելացան դասալիքները։
Այսպես է, ու այսպես էլ շարունակվելու է, քանի դեռ սեփական սխալներն ընդունելու քաջություն չկա։ Ընդհանրապես՝ մեր երկրի անցած ուղին անաչառ վերլուծելու, անաչառ գնահատելու քաջություն չկա։ Ճշմարտությունը պեղելու, ի ցույց դնելու նպատակը չկա։
Այսքան ժամանակ է անցել, բայց չեն կարողանում ընդունել եւ ասել բարձրաձայն, որ դեպի այս պարտություն մենք գնացել ենք ինքներս։ Այն պահից, երբ Հայաստանում վճռեցին, որ մերժում են առարկայական բանակցություններով ու փոխզիջումներով Արցախի խնդրի լուծման տարբերակները, երբ որոշեցին, որ ազատագրված տարածքներ հայտարարված ադրբեջանական շրջաններից ոչ մի թիզ չեն զիջելու, երբ բանակցություններին մոտեցան 2018-ից հետո դրսեւորված թեթեւամտությամբ, Հայաստանը գնացել է դեպի պատերազմ ու դեպի այս նվաստացուցիչ պարտություն։
Ամբողջական տեքստը կարդալ այստեղ